Yeni bir icad çıkardım. Çok iyi geliyor.
Kağıt yakmak.
Bir kitap okuyordum, yazardan aldığım bir tavsiye diyelim.
İşime yaradı. Son bir iki aydır düzensiz aralıklarla
yapıyorum. Tamamen yalnız kalabildiğim zamanlarda… insanın yalnız kalabilmesi
için en az iki kişiye ihtiyaç var bilirsin.
Meditasyon gibi bişey…
Bazen kağıtların üstüne bişeyler yazdığım oluyor, ağıza
alınmayacak küfürler, saçma tekerlemeler, üzgünlükler, atarlanmalar, kendini
aşağılamalar, başkasını küçük görmeler filan…
Ama en rahatlatıcı olan
Suskun kağıtları yakmak.
Çünkü biyerden sonra kağıtlara susası geliyor insanın
(benim).
Dünkü yağmurdan sonra bugün hava biraz kırılmış görünüyor.
Yine biyerde bişey okudum;
Japonlara göre, ister bir canlı birey olsun ister sıradan
bir nesne; herşey tekildir, tekrarlansa bile.
Önemli olan faklı olmak değildir. Oysa bize göre faklı olmak
herşeydir gibi şeyler söylüyordu.
Bir japon arkadaş edinmek istiyorum. Japonlarla ilgili o
kadar çok soru birikti ki kafamda…
Seneler geçtikçe bazı insanın ‘kim?’liği oturuyor bazı
insanın ‘ben!’liği oturuyor. Benim sürekli ‘kim?’liğim…
Bir yerde yabancı olmak genelde hoşuma gidiyor. Ama bazen
ağırlaşıyor… Özellikle insan yapısı şeylerin arasında çöküyor insana
yabancılık. Başka insanların yaptığı şeylerin arasında… binalar, yollar,
arabalar, kaldırımlar, çöp konteynırları, posta kutuları…
Oysa geçenlerde ilerideki korulukta yürürken fark ettim; yapının
olmadığı yerde; yani doğada yabancılık ayrıştırılamıyor; herkes kadar
yabancısın o kadar. Biri bana yol sorduğunda düşündüm bunu.
Sonra bunu birine anlattım; bi değişik baktı bana. Bazen
sadece onay almak için bişey söylersin ve onay alınca söylediğine pişman
olursun;
olur musun?
Bilmiyorum ben çoğu zaman böyle hissederim. Söylemeseydim keşke;
kendimi filozof sandığımı düşünecek şimdi diye huysuzlanırım.
Sadece böyle
saçma sapan şeyleri düşünecek bol vaktim var benim başka bi niyetim yok.
Ama şu bir gerçek gün geçtikçe daha az huysuz bir insana
dönüşüyorum. Ve bunu umursamıyorum.
Gülten Akın ölmüş, üzüldüm;
Şöyle bir dizesi vardı; okuyunca pek sevmiştim.
Biri bütün güneşleri
toplar, vermeye bekletir
Üşümekden değil korku,
ısınır olmaktan
Yorgun savaşçılarız,
sevgiler ürküttü bizi
Hayat işte; bi varsııın bir yoksun demiycem. çünkü yalan!
böyle şeyler demişsen bi ara; hep varsın…
Bazen eski filmleri seyreder gibi eski klipleri seyrediyorum....
sevgiler
Jane
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder